Από τη μια πλευρά, μετά από είκοσι χρόνια Μπερλουσκόνι, για πρώτη φορά το αντιδραστικό μπλοκ (του οποίου τα μέλη αυτοπροσδιορίζονται ως μετριοπαθείς), φαίνεται να είναι μόνιμα διασπασμένο και χωρισμένο σε δύο τουλάχιστον συνιστώσες. Η μία είναι ο συνήθης άξονας Μπερλουσκόνι-Λίγκα του Βορά και η δεύτερη συγκεντρώνεται γύρω από τον «δόκτορα» Μόντι ως μια περισσότερο ευπαρουσίαστη και ευρωπαϊκή Δεξιά που συνδέεται με το Ευρωπαίκό Λαίκό Κόμμα και της οποίας οι απόψεις είναι τελείως αντίθετες προς τη δημαγωγία και τον λαϊκισμό.
Από την άλλη πλευρά, έχουμε μια κεντροαριστερά που προσπαθεί να αποκτήσει αξιοπιστία και την ίδια στιγμή να καθησυχάσει τις αγορές και την Ευρωπαϊκή Ένωση , προσποιούμενη ότι είναι ικανή να μετατρέψει τη λιτότητα σε μεγέθυνση και ανάπτυξη. Από αυτή την κατάσταση ξεπήδησε το Κίνημα των 5 Αστέρων, μια εναλλακτική ψήφος διαμαρτυρίας εναντίον των κυβερνώντων κομμάτων τα οποία κυριαρχούν στο πολιτικό σκηνικό μέχρι σήμερα. Ταυτόχρονα, φαίνεται όλο και πιο δύσκολο να επιτευχθεί ένα καλό αποτέλεσμα για το ψηφοδέλτιο της αριστεράς, την Επανάσταση των Πολιτών (Rivoluzione Civile).
Η χρήση προσωπικών πολιτικών και η εισβολή των κομμάτων στη διαχείριση του δημόσιου τομέα έχει δημιουργήσει δυσαρέσκεια, αποξένωση από τα κόμματα και μια προσπάθεια για την επανάκτηση, δηλαδή τον επαναπροσδιορισμό της έννοιας, της πολιτικής.
Η ισχύουσα εκλογική νομοθεσία προβλέπει ένα «πριμ πλειοψηφίας» για το κόμμα που λαμβάνει τις περισσότερες ψήφους. Αλλά υπάρχουν διαφορές μεταξύ της Βουλής των Αντιπροσώπων, στην οποία η πλειοψηφία διαμορφώνεται βάσει των αποτελεσμάτων σε εθνική κλίμακα και της Γερουσίας όπου η πλειοψηφία εξαρτάται από τα αποτελέσματα στις επιμέρους περιφέρειες. Έτσι, η κεντροαριστερά-συμπεριλαμβανομένης της Αριστεράς της Οικολογίας και της Ελευθερίας (Sinistra Ecologia e Liberta)-είναι υποχρεωμένη ή να συμμαχήσει με τον «δόκτορα» Μόντι για να έχει την πλειοψηφία και στα δύο σώματα προκειμένου να κυβερνήσει τη χώρα ή να καταφύγει σε πρόωρες εκλογές.
Η κατάσταση της αριστεράς είναι μάλλον δύσκολη. Μετά την αποχώρηση του Βέντολα από την Επανίδρυση και τη δημιουργία της Αριστεράς της Οικολογίας και της Ελευθερίας, η οποία στηρίζει τώρα το Δημοκρατικό Κόμμα, η προσπάθεια να υπάρξει ένας αριστερός χώρος εκτός κεντροαριστεράς αντιμετωπίζει σοβαρές δυσκολίες, ιδιαίτερα σε σχέση με την αντιμετώπισή της από τα ΜΜΕ. Αυτή η προσπάθεια προέκυψε από μια έκκληση της τελευταίας στιγμής να συγκεντρωθούν οι διάσπαρτες δυνάμεις της αριστεράς, όπου υπάρχουν, ως εναλλακτική λύση στην ψήφο διαμαρτυρίας που προσελκύεται από το Κίνημα των 5 Αστέρων. Η επιτάχυνση της εκλογικής διαδικασίας και η δυσπιστία για τις «τυπικές» προσωπικότητες της αριστεράς αναχαίτισαν εν μέρει την ώθηση από τα κάτω για μια νέα μορφή αριστερής πολιτικής. Παρά ταύτα, η διαδικασία που ακολουθεί η Επανάσταση των Πολιτών και έχει στόχο την συμπαράταξη ορισμένων κομμάτων με ενεργούς πολίτες, δηλαδή με τη λεγόμενη κοινωνία των πολιτών, μπορεί ενδεχομένως να οδηγήσει στην οικοδόμηση μιας αριστερής εναλλακτικής λύσης στην Ιταλία.
Ακτιβισμός στον κεντρικό σταθμό της Μπολόνια στις 20 Φεβρουαρίου. «Γυρνάμε σπίτι για να ψηφίσουμε την Επανάσταση των Πολιτών». Για το δικαίωμα να ψηφίζουν αυτοί που δε διαμένουν στον τόπο που δουλεύουν ή που σπουδάζουν.
