Σε σχέση με την πίεση που ασκήθηκε για να γίνουν υποχωρήσεις από το Ρίο ("Ρίο-20"), οι επαναδιατυπώσεις των επιτευγμάτων του Ρίο 1992 ήταν ένα θετικό στοιχείο. Έτσι, η έννοια της «κοινής, αλλά διαφοροποιημένης ευθύνης», η οποία αμφισβητήθηκε από τις ΗΠΑ και ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες δεν καταργήθηκε. Επίσης, η «πράσινη οικονομία», που προοριζόταν να αντικαταστήσει την αειφόρο ανάπτυξη, υποβαθμίστηκε. Σε σχέση όμως με τις αναγκαίες αποσαφηνίσεις και τις περαιτέρω προκλήσεις κατά τα τελευταία 20 χρόνια, η επίσημη Συνάντηση Κορυφής της Γης ήταν μια αποτυχία. Το συμπέρασμα είναι πως όταν οι κυβερνήσεις δεν είναι σε θέση πλέον να σημειώσουν πρόοδο, τότε τα κινήματα έχουν τη μεγαλύτερη ευθύνη και πως ορισμένες περιοχές μπορούν και πρέπει να προχωρήσουν στον δρόμο της αειφορίας και της χαμηλής κατανάλωσης άνθρακα.
Παράλληλα με την επίσημη Σύνοδο Κορυφής, που πραγματοποιήθηκε πολύ μακριά από το κέντρο, η Σύνοδος Κορυφής των Λαών έγινε στο κέντρο του Ρίο. Κατά βάση επρόκειτο για μια πλατφόρμα από μια μεγάλη γκάμα κοινωνικών και κοινωνικο-οικολογικών κινημάτων. Τα βραζιλιάνικα κινήματα ήταν πολύ εντυπωσιακά, με 700 περίπου πάνελ και συναντήσεις, και πολύ δύσκολα τα παρέβλεπε κανείς. Η Ευρώπη ήταν μόνο μερικώς παρούσα, το ευρωπαϊκό δίκτυο transform! επίσης.
Η μεγάλη διαδήλωση κατά την έναρξη της επίσημης Συνόδου είχε ένα σαφές αντικαπιταλιστικό πρόσημο. Πολλές άλλες δράσεις επίσης, όπως πχ των αυτόχθονων πληθυσμών ή δράσεις στραμμένες σε οικονομικά κέντρα, είχαν μεγάλη απήχηση στα ΜΜΕ. Η κατακερματισμένη δομή της μεγαλούπολης του Ρίο είναι κάτι περισσότερο από συμβολική: Χωρίς θεμελιώδη γεφύρωση των διαφορών δεν θα υπάρξει πρόοδος στην ειρήνη με τη φύση.
