Στη Βρετανία γίνονται τώρα σοβαρές συζητήσεις σχετικά με τη δυνατότητα μιας γενικής απεργίας. Ενόψει της ιστορικής εμπειρίας της Βρετανίας-και των νομικών περιορισμών- είναι αυτό ένα εφικτό αίτημα;
Στη Βρετανία έχει γίνει μόνο μια γενική απεργία. Το 1926, η Εργατική Συνομοσπονδία TUC (Trade Union Congress) κάλεσε τους εργαζομένους να στηρίξουν τους αγώνες των ανθρακωρύχων για την υπεράσπιση των μισθών και των ωρών εργασίας τους. Μετά από εννιά μέρες σπασίματος της απεργίας οργανωμένου από την κυβέρνηση, η TUC ανακάλεσε την απεργία. Οι ανθρακωρύχοι πάλεψαν μόνοι τους για μήνες, πολλοί έφτασαν στη λιμοκτονία. Η αποτυχία αυτής της απεργίας είχε σημαντική επίδραση στο εργατικό κίνημα στην Βρετανία, το οποίο έκτοτε είναι διστακτικό να το επαναλάβει, ενώ οι αντισυνδικαλιστικοί νόμοι της Μάργκαρετ Θάτσερ επέτειναν αυτό το συναίσθημα, κηρύσσοντας παράνομες τις λεγόμενες «δευτερογενείς» δράσεις (σ.τ.μ: δηλαδή τις απεργίες εργατών που δεν στρέφονται εναντίον των εργοδοτών των επιχειρήσεων στις οποίες εργάζονται οι ίδιοι, αλλά έχουν τον χαρακτήρα συμπαράστασης σε απεργούς άλλων επιχειρήσεων)
Η έκκληση για γενική απεργία τις τελευταίες δεκαετίες έχει συσχετιστεί με την άκρα αριστερά. Όμως, ενδεικτικό της σοβαρότητας της οικονομικής κρίσης και της άγριας σημερινής επίθεσης κατά των βρετανών εργαζομένων στη Βρετανία σήμερα είναι το γεγονός ότι το θέμα της γενικής απεργίας τίθεται και πάλι, τόσο στο εσωτερικό της ίδιας της TUC όσο και στους λόγους των επικεφαλής των μεγάλων συνδικάτων. Στο Συνέδριο της TUC πέρυσι τον Σεπτέμβριο, ελήφθη με συντριπτική πλειοψηφία μια σημαντική απόφαση: η TUC οφείλει να εξετάσει τα «τεχνικά θέματα» για την οργάνωση γενικής απεργίας, σε ένδειξη διαμαρτυρίας στις περικοπές δαπανών της κυβέρνησης.
Αυτή η απόφαση υιοθετήθηκε από τους επικεφαλής των συνδικάτων, όπως ο Λεν Μακλάσκεϊ του συνδικάτου Unite και ο Μαρκ Σέρβοτκα του συνδικάτου PCS, κατά τη διάρκεια της μεγάλης διαδήλωσης της TUC των 150.000 ανθρώπων που έγινε πέρυσι τον Οκτώβριο κατά των περικοπών δαπανών.
Τώρα η Unite φαίνεται έτοιμη να κάνει προτάσεις για γενική απεργία κατά της λιτότητας στην προσεχή συνέλευση του Γενικού Συμβουλίου της TUC. Η συζήτηση πρέπει να λάβει υπόψη της τις νομικές συνέπειες- η πρόταση θα ερμηνευόταν ως «πολιτική» αντί για «εργασιακή» απεργία και να υπάρξει νομικό κώλυμα. Το εύρος της απεύθυνσής της θα έπρεπε επίσης να τεθεί σε συζήτηση- και οι τομείς τους οποίους θα καλύψει και η διάρκειά της. Πιθανότατα, θα πρέπει επίσης να αντιμετωπίσει την αντιπολίτευση ορισμένων συνδικαλιστικών κύκλων, καθώς και της ηγεσίας του Εργατικού Κόμματος που δεν έχει πολιτική κατά της λιτότητας και απέτυχε όταν πήρε την κυβέρνηση να αναστρέψει την αντεργατική νομοθεσία της Θάτσερ.
Παρά τα προβλήματα αυτά, η αύξηση της αγωνιστικότητας του Unite και άλλων συνδικάτων είναι ευπρόσδεκτη καθώς οι άνθρωποι αγωνίζονται να υπερασπίσουν την εργασία τους, τα επιδόματα και τις δημόσιες υπηρεσίες και στον αγώνα τους ενάντια στη λιτότητα αναζητούν μια ηγεσία με σαφή πολιτική κατά των περικοπών.
Ο ισχυρός ρόλος του Unite και άλλων συνδικάτων στο κίνημα κατά της λιτότητας είναι επομένως πολύ ευπρόσδεκτος. Τα συνδικάτα έχουν κεντρικό ρόλο στη Συνέλευση των Λαών κατά της λιτότητας που θα γίνει στο Λονδίνο στις 22 Ιουνίου, την οποία θα ακολουθήσει στις 23 Ιουνία μια Ευρωπαϊκή Συνέλευση κατά της λιτότητας. Αυτές οι εκδηλώσεις ξεκίνησαν από τον Συνασπισμό Αντίστασης (Coalition of Resistance) με σκοπό την ενίσχυση και την ανάπτυξη του κινήματος ενάντια στην λιτότητα στη Βρετανία σε συνεργασία με το κίνημα σε όλη την Ευρώπη. Ελπίζουμε να καλωσορίσουμε στο Λονδίνο πολλούς συντρόφους και συντρόφισσες από όλη την Ευρώπη γα να συζητήσουμε όλοι και όλες μαζί αυτές τις σημαντικές εξελίξεις.