Η πρώτη Μαρτίου έχει γίνει μια συμβολική μέρα για τη διακρατική απεργία των μεταναστών. Οι ακτιβιστές αυτοί αναφέρονται στον όρο “απεργία” όχι μόνο με την κυριολεκτική του σημασία, τη συνδεόμενη με την εργασία και τον μόχθο, αλλά επίσης και ως έκφραση εναντίωσης στη ρατσιστικής “ομαλότητας” όπου πρέπει να ζήσουμε.
Οι διακρατικές διαμαρτυρίες ξεκίνησαν την 1η Μαρτίου στις ΗΠΑ το 2006 και ενθάρρυναν μετανάστες το 2010 σε άλλες χώρες, όπως η Γαλλία, η Ισπανία, η Ιταλία και η Ελλάδα να οργανωθούν και να δραστηριοποιηθούν τη συγκεκριμένη μέρα. Με το σύνθημα “24 ώρες χωρίς εμάς”, οι μετανάστες έκαναν σαφές το πόσο σημαντική είναι η συνεισφορά τους στην καθημερινή λειτουργία των κοινωνιών μας. Στην Αυστρία, η πρώτη απεργία μεταναστών πραγματοποιήθηκε τον Μάρτιο του 2011, με την μορφή κοινών δράσεων π.χ. μιας διαμαρτυρίας, αλλά επίσης και με την μορφή πολυάριθμων τοπικά οργανωμένων δράσεων.
Οι ακτιβιστές βλέπουν τον εαυτό τους ως μέρος ενός διακρατικού κινήματος. Ωστόσο αν και δεν υπήρξαν παρόμοιες δράσεις μέχρι στιγμής, οι διαμαρτυρίες και τα αιτήματα αλληλοεμπνέονται παγκοσμίως. Η ανταλλαγή εμπειριών, η προσπάθεια να επιφέρουν αλλαγή σε εθνικό επίπεδο και η σύνδεση με απεργούς και διαμαρτυρόμενους σε άλλες χώρες και πόλεις – επίσης μέσω video wall κατά τη διάρκεια της διαδήλωσης – φαίνεται πως ήταν ύψιστης σημασίας.
Η αυστηροποίηση των νόμων για τη μετανάστευση και το άσυλο σε όλη την Ευρώπη προκαλεί συλλήψεις προσφύγων και εμπόδια για τους μη – ειδικευμένων ικανοτήτων μετανάστες. Οι οικογενειακές επανενώσεις εμποδίζονται και υπάρχουν υποχρεωτικές γλωσσικές δοκιμασίες ως προϋπόθεση για την νόμιμη παραμονή και εργασία σε μια χώρα. Αντί να αναγνωρισθούν οι ευκαιρίες και τα οφέλη που προκύπτουν από την πολλαπλότητα των γλωσσών και της εκπαίδευσης στην μητρική γλώσσα, επιβάλλονται αυστηροί κανόνες στους μετανάστες για να μάθουν την επίσημη γλώσσα. Οι μετανάστες είναι υποχρεωμένοι να χρησιμοποιούν την τοπική γλώσσα (επίσης και άλλες “δυτικές” γλώσσες είναι ευπρόσδεκτες) στη δουλειά και στο σχολείο. Επίσης, στο δημόσιο χώρο, η κυριαρχία των επίσημων γλωσσών φαίνεται, π.χ. στο ότι ακόμα και αν υπάρχει στο συνταγματικό δίκαιο της Αυστρία πρόβλεψη για την υποχρέωση ύπαρξης δίγλωσσων πινακίδων δρόμου σε περιοχές με αναγνωρισμένες εθνικές μειονότητες, η πρακτική αυτή αμφισβητείται. Έτσι, επίκεντρο των φετινών ενεργειών της 1ης Μαρτίου στην Αυστρία θα είναι μία γλωσσική απεργία. Σκοπός αυτής είναι να εκφράσει την άρνηση στην υποταγή της κυριαρχίας της μία αποκλειστικής γλώσσας.
Ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό στην πολιτική πρακτική της διακρατικής απεργίας των μεταναστών είναι η μεγάλη αξία της κουλτούρας και της τέχνης, που συμβάλει στην αντικατάσταση των συνήθως βαρετών συνθημάτων. Άλλη διαφορά από τις συμβατικές αριστερές πολιτικές είναι η προσπάθεια να οργανωθούμε και εμείς μαζί με τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, να μάθουμε ο ένας από τις εμπειρίες των άλλων, να δώσουμε έμφαση στην αυτονομία και να απορρίψουμε την θυματοποιητική ματιά καθώς και την πατερναλιστική αντίληψη του να μιλάμε για αυτούς χωρίς αυτούς.
Στην ανακοίνωση της απεργίας της ομάδας μεταναστών της Βιέννης αναφέρεται πως η 1η Μαρτίου θα είναι μια μέρα κινητοποίησης, ευαισθητοποίησης, ύψωσης της φωνής και απεργίας. Σας προσκαλούμε όλους, ανεξαρτήτως ταυτοτήτων και εθνοτήτων, να συμμετέχετε σε αυτή τη διαμαρτυρία και να απεργήσετε κατά του ρατσισμού. Ας χρησιμοποιήσουμε αυτή τη μέρα για να ενώσουμε τις διαφορές μας, να βρούμε μια νέα κοινή γλώσσα. Βάζουμε ένα τέλος στη διάκριση μεταξύ του Εμείς και του Εσείς. Είμαστε όλοι το μέλλον.